بر‌نامه نود به تازگی و طبق معمول بار دیگر پرده‌ای از پرده‌های فوتبال ناپاک را در کشور به یک سو زد و همه مخاطبان را انگشت به دهان گذاشت. کاملاً آشکار بود آنچه از رشوه و رشوه‌خواری در این بر‌نامه آمد، نوک کوه یخی است که بخش اصلی آن زیر آب است. من در همین ستون بار‌‌ها در باب رشوه خواری مطالبی نوشته‌ام. همه شما که این سطور را می‌خوانید، بی‌گمان تجربه‌های تلخی از این رویه شوم دارید. از اینکه گاه برای انجام ساده‌ترین امور و کاری که وظیفه طرف بوده حتی از شما تقاضای رشوه شده است. رشوه‌دهی و رشوه‌خواری از بسیاری جرم‌ها که هر روز صفحات حوادث رسانه‌ها لبریز از آنهاست، فراوانی بسیار بیشتری دارد و حیرتا که سال تا سال حرف از مجرم یا مجرمانی در خصوص آن نیست . همه می‌دانند هست و اذعان دارند و خود هم با آن مواجه شده‌اند و... در عین حال همه ترجیح می‌دهند از کنار این ناهنجاری هولناک و عواقب آن بگذرند. چرا؟
قبلاً هم نوشتم که رشوه عدالت را میسوزاند چنان که آتش پنبه را. هر جا پای رشوه و رشوه‌خواری به میان می‌آید یعنی قرار است از جنایت و جرمی چشم‌پوشی شود، کسی به جایی و چیزی برسد که حق او نیست. در پرونده‌های رشوه‌خواری معضل بزرگ آن است که اغلب مجرمان که راه و چاه را خوب بلدند، اجازه نمی‌دهند رد‌پایی باقی بماند. برای رو‌یا‌رویی با این طاعون اجتماعی به گمان این قلم باید در وهله نخست اراده کافی و پیگیر از سوی مسئولان مربوطه وجود داشته باشد، باید راهکار‌های قانونی روشنی تعریف کرد تا اثبات جرم را آسان‌تر کند، به مردم در این خصوص آموزش داده شود تا رشوه‌خواران که دزدانی غیر‌رسمی‌اند از ارتکاب این رفتار زشت بیمناک باشند. جز آن، یکی از مؤثر‌ترین راه‌ها که در موارد دیگر نیز امتحان خود را پس داده است، افزایش قابل‌ملاحظه جزای این جنایت اجتماعی است.اگر رشوه دهنده و گیرنده بدانند در صورت گرفتار شدن چه عقوبت سنگینی منتظر آنهاست، بی‌گمان به سادگی مرتکب آن نمی‌شوند.
چین امروز به تعبیر کار‌شناسان جهان سیاست «اژد‌های زرد»ی است که پیش‌بینی می‌شود در آینده‌ای نه چنان دور حتی از امریکا در بازار‌های اقتصادی جهان پیشی گرفته و به قدرت نخست در دنیا تبدیل شود. نیم قرن پیش از این چین یکی از فقیر‌ترین و عقب مانده‌ترین ممالک جهان بود. آنها با اتخاذ سیاست‌های اقتصادی خاصی که سر شرحش را ندارم، ناگهان دروازه‌های سر‌زمین‌شان را بر خیل سر‌مایه‌داران دنیا گشودند. بدیهی بود ناگهان پای ارقام درشت و قرار‌داد‌های نجومی که به میان بیاید، زمینه‌های فساد مالی و رشوه‌خواری نیز بیشتر شود. اما پکن از همان ابتدا قوانین بسیار سختی در این خصوص وضع کرد.رشوه‌خواران و دهندگان رشوه را حتی برای مبالغی پیش پا افتاده به مرگ محکوم کرد و در این میان به صغیر و کبیر هم رحم نکرد. چه بسیار مقامات ارشد دولتی، وزیران و حتی چهره‌های سر‌شناس حزب حاکم با جرم‌های مشابه اعدام شدند. چنان رشوه تقبیح شد که برخی متهمان پیش از محاکمه خود‌کشی می‌کردند. باید هزینه این جرم را برای فاسدانی که مرتکب آن می‌شوند بالا برد اگر نه باز هم در بر همین پاشنه خواهد چرخید و از فوتبال تا بانکداری و تا «مه آفرید خسروی»ها شاهد این جنایات و تضییع حق ملت مظلوم خواهیم بود.
